(2014- ooit)
Tijdens mijn opleiding kunstzinnige therapie maakte ik bij het boetseren kennis met de oloïde, een meetkundige vorm die prettig is om vast te houden en om naar te kijken. Het is ook een intrigerende vorm, zeker als je je er wat meer in gaat verdiepen.
Deze vorm is uitgevonden door een wiskundige en kunstenaar Paul Schatz in 1929. De vorm maakt (als hij correct is uitgevoerd) soepel een meanderende, tuimelende beweging. Het is de enige vorm waarbij in 1 volledige omwenteling, het gehele oppervlak van de vorm in contact komt met de ondergrond.
In dit filmpje (als je echt geïnteresseerd bent zijn er meerdere delen) kun je o.a. zien hoe Schatz tot zijn ontdekking kwam.
De vorm is niet alleen mooi, maar leent zich ook voor diverse toepassingen zoals je in de filmpjes kunt zien. Dat is mooi maar voor mij is met name de uiterlijke vorm hetgeen waar ik me mee bezig houd.
Dus eerst op onderzoek, mijn oude oloïdes zijn op zich prettige vormen maar niet geometrisch correct, dus, hoe zit die vorm nu eigenlijk precies in elkaar?
Onderstaande plaatjes maken (in ieder geval voor mij) de vorm heel helder.
Deze oloïdes, de oranje in seleniet en de blauwgrijze in fruitserpentijn, zijn met het nieuw verworven inzicht behoorlijk goed gelukt.
En dan de volgende stap, een grote oloïd maken.
En dan als het lukt…. deze openwerken.
De kleine fruitserpentijn heb ik als eerste gebruikt om open te werken. Voorzichtig beginnen met dit experiment. Hoewel experiment?
Het viel niet mee om vanuit een beperkt aantal foto’s, en dus aanzichten, te bepalen hoe het gat geboord moest worden. Maar, het is gelukt. Blij mee!
Deze oloïd is ca 10 cm groot.
Nu weer verder met zijn grote broer. Deze is ongeveer 30 cm.
…en inmiddels opengewerkt en op een sokkeltje gezet. Gek hoe het dan ineens geen oloïde meer is…
Het project ligt nu alweer even stil, maar af en toe kriebelt het wel weer om er een te maken en weer verder te experimenteren met wat je met deze vorm kunt doen. Er zijn nog zoveel afgeleide vormen mogelijk. Ik kan nog jaren vooruit.
